Ter herinnering wordt de « interne grens » geregeld door artikel 26bis van de Arbeidswet van 16 maart 1971.

Zij verplicht de ondernemingen, die overuren laten presteren, om een bepaalde absolute grens te respecteren waarboven inhaalrust verplicht moet toegekend worden vooraleer nieuwe overuren kunnen gepresteerd worden.

De wetgever wenste hiermee een opeenstapeling van overuren zonder inhaalrust te vermijden.

Vroeger had de wetgever deze interne grens vastgesteld op 78 uren wanneer de referentieperiode korter was dan 1 jaar en op 91 uren vanaf het tweede kwartaal wanneer de referentieperiode 1 jaar was.

Dit kon nog verhoogd worden tot 130 uren door de onderneming via een collectieve arbeidsovereenkomst op ondernemingsniveau, of op 143 door de sectoren via een sectorale collectieve arbeidsovereenkomst.

Voortaan, door de Wet Peeters, is deze grens gelijk voor alle ondernemingen : zij zal 143 uren zijn ongeacht de referentieperiode. Zij zal echter nog verhoogd kunnen worden door de sectoren, zonder limiet, via een sectorale collectieve arbeidsovereenkomst die algemeen verbindend werd verklaard bij Koninklijk Besluit.